Φερναντο Πεσσοα

Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δεν το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια. Το ένα με βαραίνει σαν τη δυνατότητα
για όλα, και το άλλο σαν την πραγματικότητα του τίποτα. Δεν έχω ούτε ελπίδες ούτε νοσταλγίες. Γνωρίζοντας τι
ήταν η ζωή μου μέχρι σήμερα -τόσες φορές και τόσο έντονα αντίθετη προς τις επιθυμίες μου- δεν μπορώ να προβλέψω
για την αυριανή ζωή μου, παρά ότι θα είναι ακριβώς αυτό που δεν μπορώ να προβλέψω, αυτό που δεν επιθυμώ, αυτό
που θα μου επιβληθεί εκ των έξω, μέχρι και με τη μεσολάβηση της ίδιας μου της βούλησης. Δεν υπάρχει τίποτε στο
παρελθόν μου που να φέρνω ξανά στη μνήμη μου με μάταιη επιθυμία να επαναληφθεί. Δεν ήμουν ποτέ τίποτε παραπάνω
από τα ίχνη και το ομοίωμα του εαυτού μου. Το παρελθόν μου είναι ό,τι ακριβώς δεν κατόρθωσα να γίνω. Ούτε οι αισθήσεις
των περασμένων στιγμών δεν ξυπνούν τη νοσταλγία μου: η αίσθηση κατέχει τη συγκεκριμένη στιγμή· όταν αυτή περάσει, γυρί
ζει η σελίδα και η ιστορία συνεχίζει, όχι όμως και το κείμενο.